Eser Sıra Numarası: 200214eser21
ENDİŞE YOK
Bu
dünyadaki tek endişem mutlu olamamak. İlerde iyi insanlarla karşılaşamama
korkusu.Anlam veremediğim insanlar, beni çok korkutuyor onlara karşı şimdi
olduğu gibi güçlü durabilir miyim? Güçlü müyüm? Sorun ne? Bunları yazarken bile
beni korkutan bu şeyin ne olduğunu bilmiyorum.Daha on yedi yaşında bu kadar
çok korku ve endişeyle nereye gidiyorum bilmiyorum. Ama bildiğim tek şey
endişelerimi ve korkularımı bir kenara bırakıp içinde bulunduğum anın tadını
çıkarmak ya da çıkardığımı düşünmek.Derin bir oh çekmek istiyorum çünkü
gerçekten bu yaşta bu kadar sorunla uğraşmak niye neden bize bu kadar çok
yükleniyorlar ki, onlar büyük kaldırabilirler ama biz kaldırabilir miyiz ki.
Biz o kadar güçlü müyüz? Bizi kendileri gibi sanıyorlar.Onlar kadar görmüş
geçirmiş sayıyor olmalılar ki bize bu kadar çok yükleniyorlar. Daha göreceğimiz
çok şey olduğunu unutup birden yükleniyorlar sanki. Ama biraz anlayışlı ya da
empati kurabilen bir millet olsak belki bizler de geleceğe endişeyle bakan bir
gençlik olmazdık. Tamam diyelim ki onlar gibiyiz. Çok görüp geçirmişiz. Herkes
kaldırabilir mi ya. Her zaman arkamda duran bir ailem varken bile korkuyorum.
Ya ailesi olmayan arkasında duracak kimsesi olmayanlar. Ben korkuyorum sorun
tek benim endişelerim değil.Yönümüzü tanımadığımız insanlar belirliyor. Onları
tanımıyoruz bile ama hayatımızın merkezindeler. Ben küçüklükten beri her zaman
mutlu olacağımı düşünüyordum.
Çocuk
aklı ya hayal kurardık şöyle olacak böyle olacak diye ama yok olmuyor olacak
gibi değil. Beni mutlu eden tek hayallerim vardı aldılar. Çocukken başka hiçbir
şeyim de yoktu halbuki. İnanır mısınız benim çocukken oyuncak bir bebeğim yoktu.
Küçük tahtaları alırdım, renkli bizlerle sarardım bebek yapardım kendime. O
zaman nasıl mutluymuşum ben ya.Kocaman yürekliydim ben paylaşmayı
severdim. Ama şimdi ister istemez duruyorum. Ben küçükken kocaman bir öğretmen
olacaktım kendi köyüme gidip öğretmen olacaktım. Oradaki çocukların küçük bir
ablası olacaktım. Sanki düşüncelerim değişmiş gibi duruyor. Evet değişti çünkü
ben tüm korkularımı tüm insanlara rağmen bu ülkenin kaderini değiştirecek bir
kişi olduğumu düşünüyorum. Bizden sonra ki kuşakların umudu olacağım, her yaşın
ayrı bir güzelliği var dediklerinde evet var diyecekler herkes yaşının
mutluluğunu yaşacak.Yaşlandıklarında çocukluk günlerine gülümseyerek
bakacaklar. İyi ki yapmışız diyecekler. Onlara sınav kaygısı olmayan bir dünya
sunacağım. Herkes mutlu olduğu yerde olacak. Bu olduğunda da devamı gelecek zaten.
Ne ekersen onu biçeceksin olacak. Mutlu bir dünya vereceğim onlara benden sonra
böyle düşünen onlarca insan olacak ve bu ülke hiç mutlu olmadığı kadar güzel
bir mutluluğa erişecek. Arkasında kimsesi olmayan insanların arkasında
olacağım. Binlerce insanın annesi olacağım. Zaten anne sevgisi ile bir çocuk
büyümez mi?
Unutmayın
bu yazıyı yazan bensem inanın ki çok şeyi değiştireceğim. Ben buraya
olumsuzlukları yazmayı düşünüyordum. Ne oldu bilmiyorum ama ben inanıyorum
inanmak istiyorum. Benim gibi birkaç kişi daha olursa nice insanın solmuş
umutlarını yeşertebiliriz. Bu yazıyı okuyacak olanlar inanın ki hepimizde bu
güç var bilmiyorum birden kendimi güçlü hissettim. Yılmış gibi yazmaktan
vazgeçtim o şekilde yazsaydım eğer en başından beri kaybetmiş olacaktım. Yanlışları
bir araya gelerek düzeltebiliriz. Biz ki aç ve susuz savaşları kazanan bir
milletin evlatları ve torunlarıyız. Gençliğe Hitabe de denildiği gibi bu ülke
bize emanet. Elimden gelenin en iyisini yapacağım ben bunu kendimde görüyorum.
Unutmayın belki birbirimizi tanımıyoruz ama hepimiz bir yüreğiz bu vatan için.
Tek çözüm birlik olmak. Tüm insanları seviyorum mutlu olun umutlarınızın
solmaması dileğiyle. Kendinize iyi bakın gülen suratlar.
