Eser Sıra Numarası: 230214eser42
UMURSAMIYORUM ÖYLEYSE TAMAMIM
Hayattan az çok ders çıkarmış olan insanları
"tecrübe sahibi" olarak adlandırırız. Böyle insanların hep kanayan
yaralarıdır yaşamlarından aldıkları dersler. Eskilerinden ders çıkaran bir
insan yenilerin karşısına neler çıkarabileceğini bilir. Daha temkinli adımlar
attırır bu dersler ona. Ama ne kadar önlem alsa da her insanın geleceğe yönelik
endişeleri vardır mutlaka. Elbette ki benim de... Başkaları neler düşünür
bilmem ama beni en fazla neslimin bohemliği korkutuyor. En çok da insani
değerlere karşı olan bohemliği…
Bana öyle geliyor ki tek derdimiz çevremizdekilerin
ne yaptığı, ne ettiği olmuş. İki kuşak öncenin gençlerinin düşünceleri , fikir
yapısı nere , benim kuşağım nere... Daha da kötüsü bundan ileriki kuşakların
nasıl olacağı. Biz böyleyken onlara ne verebiliriz? Kendimden küçükleri
izliyorum zaman zaman ve onları beğenmiyorum. Biz böyle miydik diye soruyorum.
Ve eminim benden bir-iki yaş büyükler bile benim dönemimi beğenmiyordur. Her
gelen daha da beter geliyor. Bir hayal dünyası kurmuşuz ,içinde kendimizi eğlendiriyoruz. Dışarıda savaşlar
oluyor , evlere ateşler düşüyor , çocuklar ölüyor, insanlar tenlerinin
renginden dolayı sınıflandırmalara tabi tutuluyor , zulüm artıyor , fakirlik ve
açlık binlerce canı alıyor ama biz ilgilenmiyoruz böyle şeylerle. Bunları
bilmemek ayıbın biri , umursamamak da diğeri. Bir araya gelip sohbet ettiğimiz
zaman saçma sapan şeylerden başka konuşacak hiçbir şey bulamıyoruz. Nerede
oturduk , kiminle kalktık , kiminle yedik , ne içtik. Kafası boş işlere basan
genç müsveddeleri olduk çıktık. Bugün böyleysek yarın ne oluruz diye düşünmeden
edemiyorum. Bizden sonra gelen ne olur o da ayrı bir merak konusu.
Çocukluğumdaki oyun oynarken saatin kaç olduğunu unutup akşamın geç saatlerine
kadar eve girmediğim günleri hatırlıyorum. Anne babalar o zamanlar bu kadar
korkmuyordu , insanlara güveniyordu. Bugün ise kapımızı kilitlemeden uyuyamıyoruz
, saldırırlar diye sokakta para bile sayamıyoruz. İnsanlardan korkuyoruz. Çünkü
zaman bize bunu öğretiyor.
Değerlerimizi yitirmişiz. Değerlerini yitirmiş ,
beyni boş , kalbi boş ve zamanı bu boşluklarla tıka basa dolu olan insanlar
oluyoruz. Gerçekle hayali , doğruyla yanlışı , yalancıyla dürüstü ayırt edemez
olduk. Bunlardan kötüsü olamaz diye bir kaide yok. İleride değerleri , amaçları
, beyni boş insanlar arasında olmak en büyük korkum. Bu durumun önüne geçilir
mi bilmiyorum ama bu hale nasıl gelebildiğimizi tahmin etmek pek de zor değil.
Hiç kimse esas gayesinin ne olduğunu bilmiyor. Sadece kendine yaşıyor.
Başkalarının ne giydiği , ne yediği , ne içtiği önemliyken onlara verdiği
zararları kimse düşünmüyor. Çıkar dünyası deyip çıkıyoruz içinden işin insani
tarafını düşünmeye yanaşmıyoruz.Çünkü beynimiz ağzına kadar dolu!
Cesaretimiz
de yok zaten ipin ucu bize kadar gelecek. İşte yine egoistliğimize çıktı bütün
yollar. Bu yollar nereye varır bilmiyorum fakat kötüyle yuvarlanıp gitmemeyi
umarım başarabiliriz.
önceki eser / sonraki eser
önceki eser / sonraki eser